Mysore, Wayanad, Kochi

Mysore, drukke stad met je verrassend schone straten, markten en parken, geurige bloemen en schattige huisjes waar wierrook en wonderbaarlijke oliën worden verkocht van vader op zoon. Ik wou dat ik er meer tijd kon doorbrengen. Na een lange rit vanuit Hampi kwamen we eerder dan gepland aan bij ons superdeluxe hotel midden in de stad. Eerst maar eens een plons in het ijskoude zwembad, we hadden het allemaal bloedheet. Vervolgens maar weer even doen beseffen hoe geweldig mooi deze reis wel niet is, vanaf het dakterras, met uitzicht over de hele stad, het paleis, de moskeeën, terwijl de zon langzamerhand steeds meer oranje wordt en weg zakt, achter de vele kleine huisjes..
De volgende dag wederom de hort op. Een aardige, zwaar verwesterde TukTukrijder bracht ons naar een klein huisje waar wierrook en natuurlijke olieën worden gemaakt. Erg leuk om te zien hoe simpel t is om wierrook te maken. Stokje, rollen door wat plakkerige klei, wat geurige poeder dr op en drogen maar. In een apart kamertje kregen we een olieproeferij. Van lotus, tot waterlelie, lavendel, Hugo bossen achtige geuren tot het o zo populaire Sandalwood. Elke olie was wel weer goed voor iets anders, of je nou last hebt van muggenbeten, reuma, slapeloosheid, stress of migraine.
Na gebombardeerd te zijn met de lekkerste geuren (mn armen roken serieus als een complete parfumeriezaak) gingen we weer verder. Voor zn commissie bracht de tuktukrijder ons naar dure veels te mooie overheidszaakjes, waar natuurlijk niets aan was. We maakten hem duidelijk dat we daar echt geen behoefte aan hadden en we verzochten hem vriendelijk om ons af te zetten bij de lokale markt. Tussen de locals onderhandelden we over de prijzen van de mooiste tuniekjes, stoffen en sjalen. Vervolgens de bloemenmarkt bezocht waar toevallig net een festivalletje aan de gang was. Keiharde Hindi muziek, smalle steegjes met aan weerszijden bloemen, specerijen en lokale producten , zo ver je kon kijken en geen toerist te bekennen, wat een heerlijkheid. Omdat er wat te vieren was, kreeg iedereen gratis wat te eten. Dus daar zaten we ( Kate, ik en Zoë) dan midden in Mysore, op een lokale markt, in het oog van de tornado aan muziek, kleuren en geuren, op een trappetje voor een rijk versierd beeld van Ganesh, (de olifanten hindugod) met een bordje rijst op schoot. O wat was ik gelukkig op dat moment.
Nog een chaitje toe bij een Indische jongeman, die trots ons vergezelde op de markt en hop weer verder. Op het programma stond het paleis van Mysore. Dit paleis, dames en heren, overtreft alle verwachtingen. Plaatjes van de binnenkant zijn dr bijna niet, dus geloof mij maar op mn woord als ik zeg dat t nog mooier is dan t Vaticaan. (foto's maken was verboden). Grote zalen met Turkoois blauwe zuilen, bewerkt met goud en ingelegd met de fijnste mozaïek steentjes, zilveren deuren, marmeren vloeren, houtsnijwerken met Ivoor, de mooiste wandschilderingen en plafondkunstwerken, sierlijke trappen en mooie lichtinvallen, kroonluchters en glas in lood, de leukste tegeltjes op de grond en dat allemaal onzichtbaar voor de buitenwereld. Het is net een sprookje wat geheim moet blijven.
Verwonderd door al het moois liepen we het paleis uit, recht in de armen van de Indische paparazzibende, oftewel de Indische toeristen die serieus állemaal één voor één met ons op de foto wilde. Vaders, moeders, hordes schoolkinderen, net getrouwde stellen, allemaal wilden ze op de foto. Ik kon op een gegeven moment gewoon niet meer vriendelijk kijken en glimlachen.
Het lukte mij Zoë en Maddy om te ontsnappen aan de menigte. En net toen we dachten een beetje rust te hebben gevonden kwam er een dame met microfoon op ons af. Of we even voor de camera van de nationale tv-omroep konden vertellen hoe geweldig het paleis is en of we de olifanten wel hadden gezien in de 'tuin' van het paleis. De olifanten hadden we inderdaad gezien, maar was nogal een triest gezicht, ze stonden er diep ongelukkig bij, vast geketend aan kettingen. Blijkbaar maakt dat de Indiërs niet zo veel uit, ze vinden het al geweldig dat er überhaupt olifanten zijn in Mysore.
De reden dat er olifanten in de stad waren, was de terugkeer van de koningin naar de stad, op 24 september. Ter voorbereiding waren de olifanten alvast geïmporteerd.
S avonds op straat gegeten, om geld te besparen maar eens niet in een restaurant. Het eten van de kraampjes op straat is overigens zeer goed te doen. Alles wordt ter plekke voorbereid en is daardoor ook een ware belevenis. De volgende morgen, na het ontbijt (pannekoek met vers fruit en masala thee, yummieee) reden we weer verder, op naar onze homestay in Wayanad! (Homestay betekent dus dat we bij Indiërs thuis zouden verblijven.) Onderweg reden we dwars door een natuurreservaat, aapjes, pauwen, hertjes en grote fel gekleurde spinnen ( fijn als je heel nodig moet plassen) en als klap op de vuurpijl een wilde olifant! We konden onze ogen niet geloven dat de olifant had besloten om op een paar meter afstand van Daisy zichzelf te trakteren op een stofdouche. Met zn slurf greep hij in de aarde/ stof/zand en gooide dat over zichzelf heen. De eerste olifant die ik dolgelukkig in de vrije natuur heb gezien, ik zou er bijna voor willen applaudisseren. (Het bleef echter bij een vreugdedansje.)
Korte tussenstop om te lunchen en een bezoek aan een tempeltje waar we leerden over de zeven chakra's en de oneindige knoop. Verder naar t zuiden, een waterval en een grot/opening in t gebergte met wat tekeningen (was niet zo heel interessant). En toen kwamen we aan in Wayanad, bij onze homestay. Niks geen klein huisje met wat matjes op de vloer, en een paar geiten om de hoek. Nee nee, gewoon een dikke villa boven op een heuvel met logeerkamers en eigen badkamer. Het uitzicht was adembenemend. In de verte de berg die we de volgende dag zouden beklimmen, heel veel koffie en theeplantages en een oorverdovend getsjirp en gefluit, 24 uur per dag. Welkom terug in de natuur ;) Het gezin waar we bij verbleven had hun eigen koffieplantage en was daardoor wel behoorlijk rijk. ' S avonds had de vrouw des huizes heerlijk gekookt voor ons. Met volle buik kroop ik mn mooie bedje in.
De volgende morgen, na een uitgebreid ontbijt vertolken we, op elkaar gepropt in een oude jeep, richting de hoogste berg van t gebied, de top was zo'n beetje 2000 meter hoog. Via zigzaggende kronkelpaadjes , steile modderweggetjes en rotsblokken waanden we ons naar het hoogste punt die we konden bereiken. De top lukte helaas niet, vanwege de vogels die daar aan het broeden waren. Maar tof was t zeker, als een apie klimmen en klauteren, springen en afentoe weg glijden, en een lunch aan de rand van een rotsblok, met onder je alleen maar een steile weg naar beneden, de wildernis in en als uitzicht heel Wayanad. (maargoed dat mama dr niet bij was) Ik was wel in mn element. Op de terugweg nog even langs de koffie, thee en kaneelplantage. S avonds weer heerlijk gegeten en de trouwalbums bekeken van de dochters, schitterend!
En dat was al weer Wayanad! De volgende dag, op naar Kochi, weer terug naar de stad. In vergelijking met de vorige plaatsen waar we verbleven, zagen we nu een hele andere kant van India. Zo mooi, sfeervol en rustig als dat de andere bestemmingen waren, zo smerig, grauw en stom was Kocchi. Natuurlijk, niet alles kan altijd even mooi zijn als je het land wil zien, en ik vind het zeker ook geen tijdverspilling. Ik wou India zien in al haar facetten, deze industrie stad waar alles draait om business en geld verdienen is daar onderdeel van. Daarbij was er ook een idioot die dacht voor Daisy te kunnen kruipen met een minivrachtwagen, terwijl er een tegenligger aan kwam. Dat ging natuurlijk niet goed, en de minuvrachtwagen knalde volop in de zijkant van Daisy. Zijn schade was groot, zo'n 10000 roepie, omgerekend zo'n € 128. Hoe wel t niet onze schuld was dat de man volop in Daisy reed, werden we wel als schuldige aangewezen. Daisy is de grootste truck van allemaal en daarnaast zijn we blank, dus alles wat verkeerd gaat is onze schuld. Indische logica.. Katie, onze tourleder, weigerde om ook maar een cent te betalen. Helaas hielden ze Nick, onze Co-driver en meganicus net zo lang vast tot dat we het geld hadden betaald en ook Daisy waren ze van plan om in beslag te nemen. Alle vrolijkheid waarmee we Kocchi binnen reden was verdwenen. (Uit de speakers knalde hiphop/rap/dance muziek en ook de fles Bacardi ging open dus dr werd me wat af gebounced daar in onze partybus.) Uiteindelijk heeft Katie toch maar geld betaald (8500 roepie) om Nick en Daisy terug te krijgen. De politie deed nog steeds lastig, ze wilden Nick nog langer op t politiebureau houden (het was inmiddels half twaalf 's nachts) maar hij wist te ontsnappen. Op zn blote voeten was hij t bureau uit gerend, terwijl hij achterna werd gezeten door de politie. Uiteindelijk had hij een Tuktuk te pakken waarmee hij naar het hotel reed. De volgende dag gingen we met de boot naar de overkant van de rivier, waar het een stuk aangenamer is dan waar we verbleven met ons hotel. De bekende grote Chinese visnetten, de koloniale huisjes en t dagelijkse leven, de sfeer, het was allemaal een stuk aangenamer. Ook waren hier enkele restanten te vinden van de tijd waarin Kocchi Nederlands was, zoals Een Nederlandse begraafplaats en het Nederlandse paleis. Helaas bleek het paleis gewoon een groot koloniaal huis te zijn, waar eigenlijk dus niets aan was.Samen met Zoë dwaalden we nog wat verder door de kleine straatjes van Kocchi, genietend van het dagelijkse leven hier. Na onze weg weer te hebben terug gevonden lekker bijkomen in de tuin van t restaurant van een prachtig hotel met een verfrissend gember/citroen/appel En dan (helaas) weer terug naar de overkant. S avonds waagden we nog een poging om Zoës verjaardag te vieren. Omdat er in Kocchi nogal een strenge moslim cultuur heerst is het bijna onmogelijk om met zn allen een biertje te drinken. Sowieso wordt er bijna nergens alcohol geschonken en er is bijna overal een aparte ruimte voor mannen en een aparte ruimte voor vrouwen. Samen eten? Mannen en vrouwen apart. Een kaartje kopen voor de boot? Mannen en vrouwen apart. Erg frustrerend. Uiteindelijk wisten we een bar binnen te dringen, waar welke was bedoeld voor alleen maar mannen. Eigenwijs dat we zijn, zijn we lekker toch gebleven en hebben we toch nog biertjes en wodka te pakken gekregen en een leuke avond gehad. Klaaar met Kocchi, de volgende morgen, inpakken en weg wezen. Weer terug naar de natuur en t mooie India, de backwaters van India in Alleppy, per varende woonboot! Totaal anders dan de Nederlandse woonboten. To be continued.. (ps sorry voor de late berichtgeving, had geen internet). Xx Jo