Blue skies

Voorzien van verse stempels in onze paspoorten en wat bureaucratische regeltjes verder, reden we Nepal verder binnen. Kop uit het raam, haren in de wind en genietend van het platteland en dorpse leven om mij heen. God wat was het fijn om weer met Daisy op pad te zijn. De omgeving veranderde niet veel, het had voor een paar uur lang net zo goed India kunnen zijn. De hele dag reden we door, tot een uur of vier in de namiddag, toen het tijd was om een slaapplek te vinden. Deze nacht zouden we namelijk gaan wildkamperen. Er waren een paar mogelijkheden, maar gezien we wat vertraging hadden opgelopen met alle bureaucratie liepen we iets achter op schema en waren we te ver verwijderd van de opties. Dus op een gegeven moment sloegen we af, een idyllisch bosweggetje in, op zoek naar een open plek waar we de tentjes konden opzetten. Uiteindelijk leidde het idyllische weggetje naar een schattig dorpje, waar we na het vragen van toestemming van het dorpshoofd onze slaapplaats konden opzetten op een klein veldje achter het 'cultuurcentrum'/schoolgebouwtje. Inmiddels had het hele dorp zich om ons heen verzameld en waren de nieuwsgierige aagjes niet meer van ons af te slaan. We zetten onze tentjes op, net voordat het donker was. Nick zorgde met wat locals voor een vrolijk knisperend vuurkamp, ik ging met een paar reisgenoten het eten koken (Daisy heeft in een van haar lockers buiten een heus gasstel zitten en boksen vol pannen, snijplanken, messen, kommen schalen, bestek, etc). De rest was ondertussen met de dorpelingen een grootst dorpsfeest aan het vieren, met vrouwen in traditionele kleding, en een grote kring met kaarslicht in het midden. Er werd veel gedanst en gezongen, gelukkig kon ik tussen het koken door er even tussenuit glippen om ook een rondje mee te dansen. Na het eten gezellig rond het kampvuur gezeten, en vervolgens hup het dak op van Daisy om onder een stralende sterrenhemel te slapen. God wat was dat mooi. Elke keer als ik wakker werd van de apengeluiden of dacht dat er een slang rond mn slaapzak kroop deed ik mijn ogen open en zag niets anders dan miljoenen sterren, zelfs een paar vallende. S morgens na het ontbijt nog even een kort rondje met de dorpelingen. O wat waren ze trots dat we langs kwamen. Er werden zelfs traditionele mutsen uitgewisseld. Ze zwaaiden ons uit en we reden verder, dieper Nepal in..
Na een hele dag te hebben gereden kwamen we s ' avonds laat eindelijk aan in het National Parc van Chitwan. In dit park worden olifanten 'beschermd' tegen stropers en ingezet als werkdieren en voor toeristen om rondjes op te rijden. Ik was hier al eerder geweest dus ik wist dat de olifanten niet echt goed behandeld worden. Verder kun je in dit park neushoorns, pauwen, apen en heel veel verschillende vogels spotten. Maargoed we kwamen dus in het donker aan in onze Rhino lodge, waar het de bedoeling was dat we in de tuin zouden gaan kamperen. Je kon echter ook kiezen voor een upgrade naar een kamer. En ja hoor iedereen behalve het hardcore Dragomantrio (Sam, Phil en ik) ging voor de upgrade. Echter omdat we maar met zn drieën waren, kregen we een gratis (!) kamer toe gewezen, zodat we niet als enige buiten hoefden te slapen. Een gratis upgrade naar een kamer dus! Was wel fijn om na zo'n lange dag even een warme douche te kunnen nemen..Met zn allen kookten we nog even een laat avondmaaltje bij Daisy en toen lekker slapen, het was een lange, vermoeiende dag geweest.
Omdat ik alles al een keer gezien had in het national parc ging ik de volgende morgen met Katie lekker chillen in het dorp. Koffietje langs de rivier, krokodillen gezien (die was ik vergeten te noemen) en wat olifanten.
En toen was het tijd om onze spullen te pakken en Chitwan achter ons te laten. Wederom stond ons weer een lange vrijdag te wachten, wel een mooie tocht door de bergen hoor! Touwbruggen, slingerende rivier, dorpjes en heel veel stilstaande vrachtwagens, waar ook wij tussen stonden. Deed me denken aan de vorige keer dat ik door de bergen reed van Chitwan naar Kathmandu, toen stonden we ook zo'n beetje de halve dag stil. S avonds laat kwamen we aan bij onze camping langs de rivier. De tentjes stonden gelukkig al klaar dus we hoefden alleen nog maar onze slaapzakken uit te rollen, scheelt toch weer. Ook het eten stond bijna direct klaar dus hoppa gelijk aan tafel en schaften ;) Als toetje nog een gezellig kampvuurtje en daarna naar bed. De volgende dag gingen er een paar reisgenoten raften, ik besloot om wat geld te besparen en gewoon lekker van de omgeving te genieten, te voet.
Mn reisgenoten hadden best wel een heftige tocht gemaakt met hun raftboot, die een paar keer was omgeslagen en waar Cat en Thomas vast hadden gezeten onder water. Gelukkig ging alles goed met ze verder. We reden verder naar de laatste eindhalte van mn Dragomanreis, Kathmandu.
In de namiddag reden we de stad binnen, het voelde haast als thuis komen. Een paar jaar geleden had ik hier twee weken door gebracht. We verbleven in een super mooi 'Tibetaans' hotel, luxe kamers, de prachtigste decoraties in de gangen, lobby, eetruimten, dakterras. Zelfs Deb was in een goed humeur, zo aan het einde van de rit.
S avonds aten we met zn allen op het dakterras ons laatste avondmaal samen. De eersten zouden de volgende morgen al vroeg vertrekken dus het afscheid nemen was begonnen. Ik was wel een beetje sip hier om. Bijna twee maanden had ik met een vrachtwagen door India gereisd, de mooiste dingen meegemaakt en super toffe mensen ontmoet. Hoe wel ik ze lang niet allemaal mocht, ben ik ze toch als mijn 'familie' gaan zien. Het besef, daar boven op het dakterras, dat mijn reis door India (en Nepal) waar ik vijf jaar voor had gespaard en over droomde voor een groot gedeelte dr op zat, kwam best wel hard aan. Gelukkig kon ik nog een laatste ritje maken in Daisy. Aangezien ik derde crewlid was, kon ik als Co driver nog even mee Daisy naar de werkplaats brengen, om vervolgens een lift te krijgen naar mn favoriete verblijfadres in Kathmandu; Kathmandu guesthouse.
Bij aankomst in de guesthouse voelde ik mij direct thuis. Lekker een tweepersoons kamer met uitzicht op de tuin en een plafond vol met handgeschilderde madeliefjes (Daisy's) toeval of niet? Douche en toilet op de gang waar ik vriendelijk werd begroet door de altijd swingende beatles (papa had t wel leuk gevonden).
S avonds ging ik met de Pia, Margarita, Pauline, Anna en Katie naar een dinershow als het ware als een soort van afscheid. Van Katie en Nick hoefde ik gelukkig nog geen afscheid te nemen die zou ik de komende dagen nog zien.
Tijdens de dinershow lieten mannen en vrouwen in traditionele kleding verschillende soorten dansen zien. Wat mij wel opviel is dat ze veel gebaren maakten die lijken op handelingen uit het dagelijkse leven.
Na de show was het tijd om terug te gaan en gedag te zeggen..
De volgende dagen heb ik niet heel gedaan. Ik had Kathmandu immers een paar jaar geleden al aardig ontdekt en wist mn weg wel te vinden naar mn favoriete plekjes op Durbar Square in Thamel (het oude en toeristische gedeelte van Kathmandu). Ik heb de laatste dagen voornamelijk in mn eentje doorgebracht, genietend van de omgeving en de Nepaleze mensen, en mn rust gepakt. In de namiddag sprak ik vaak af met Kate en savonds aten Kate, Nick en ik met zn drieën.
En toen was ook het moment daar dat ik van Kate, niet alleen mijn tourleader, maar ook een toffe chica en een goeie vriendin afscheid moest nemen en van Nick, toffe peer waar mee ik veel heb gelachen en goede gesprekken heb gehad, meezingend met Maclemore terwijl we over de Indiaanse wegen zigzagden. Beiden personen van wie ik veel heb geleerd en die mede verantwoordelijk zijn geweest voor de onvergetelijke reis met Daisy door een groot gedeelte van India. Alleen reizen door India zou te 'gevaarlijk' zijn. Reizen met Dragoman was de enige andere beste optie, voor West, Zuid en Oost India.
Niet anders kan ik dan dit verhaal afsluiten met de laatste woorden die Nick tegen me zei en die symbool staan voor de reis die ik met hen heb gemaakt.
'Blue Skies'

Nepal was echter niet het eindpunt van mijn reis..