Mystiek Noordoost India met knipperlichtverlichting

Na een mooie bergtocht langs diepe dalen Turkoois groene rivier en heel veel geslinger kwamen we aan bij Gangtok. Een plaatsje in het Noord Oosten van India, tegen de grens aan van Tibet.
Het stadje zelf lag half tegen de heuvels, half in het dal. En als je s morgens geluk had, kon je besneeuwde bergtoppen zien..
Het hotel waar we verbleven was heel basic, maar we hadden uitzicht, een balkonnetje en een dakterras. Vooral dat laatste was belangrijk, want het was Diwali en Nick, Cat, Giles en Thomas hadden vuurwerk gekocht. Diwali is een festival waarbij de Hindugodin Lakshmi wordt vereeerd. Om te voorkomen dat ze in het donker wordt vereerd worden er overal lichtjes onstoken (in de vorm van overdreven veel gekleurde kerstverlichting overal) en wordt er dus vuurwerk de lucht in geknald. Voor ons was het dus een soort van vervroegd oud & nieuw, voor de Hindu's (hoorde ik achteraf van Aniel) was het een soort vervroegd kerstfeest waarbij je vooral samen bent met je familie en geliefden.
Vanaf het dakterras hadden we dus een leuk feestje, wat verder door ging de straten op. Samen met Cat, Thomas, Giles en Nick was het een dolle boel geworden, we dansten op straat tussen het vuurwerk en hadden de grootste lol. Tot dat ik in eigen persoon daar een einde aan maakte door een paar keer flauw te vallen en niet meer was dan een waardeloos hoopje lichaam. Mezelf totaal niet onder controle hebbende. Ik was zo oerstom geweest om niet te hebben gegeten, niet de minimale hoeveelheid water te hebben gedronken voor de hoogte waarop we zaten , en wel een paar biertjes te drinken. Resultaat : Dronken 3.0 zeg maar. Gelukkig had ik Nick aan het begin van mn reis wel vertelde dat ik wel eens flauw val dus die wist wel wat er gebeurde. De anderen schrokken wel maar waren allemaal superlief en behulpzaam. Toen het weer wat beter ging liep ik met Nick terug naar het hotel. Ze wilden me liever in een Taxi proppen, maar ik was misselijk en eigenwijs dus ben gewoon gaan lopen. Gelukkig heb ik die nacht gewoon kunnen slapen. De volgende morgen ging het echter nog niet veel beter. Kon geen drupje water binnen houden en mn lichaam was doodop en zo slap als een pannenkoek. Geen Tibetaanse moskee dus voor mij, maar slaap slaap slaap. Nick had nog een lief briefje onder de deur geschoven dat hij ook in het hotel bleef, hij moest toch nog wat werk doen. Toen iedereen terug was en ook de anderen inmiddels wisten wat er gebeurt was, kwamen ze allemaal even langs om te vragen hoe t met me ging en of ze iets voor me konden doen. Zo lief! Het was net alsof ik een nieuwe familie er bij had.. Omdat Katie het wel zorgelijk vond dat ik de hele dag nog niks had kunnen eten of drinken vond ze het wel tijd om me langs het ziekenhuis te sturen. Tegenspraak werd niet geduld. Dus hop met de taxi het hoekje om, (t ziekenhuis was om de hoek maar Katie was bang dat ik weer zou flauw vallen). Het was een akelige bedoeling daar. Allemaal doodzieke mensen die aan het wachten waren en het uitgilde van de pijn, en ik die gewoon een aparte kater had kon gewoon doorlopen om mn bloed te laten testen op suikerspiegel, bloeddruk en vochtbalans. Dus hoppa injectienaald in mn arm, bloed gegeven en dan maar wachten op de uitslag. De uitslag was dat ik gewoon kerngezond ben en alles oké is. Voor de zekerheid maar even medicijnen gekocht (op doktersadvies). s Avonds voelde ik mij al ietsje beter en kon ik eindelijk weer wat eten, zonder dat het direct dr weer uit kwam.
De volgende dag was ik gewoon weer normaal, weer helemaal mezelf. Dus, hell yeah op de bergen in, nog dieper de Himalaya in naar Tsomgolake. Een meer op zo'n 3754 meter hoogte, tegen de grens van Tibet aan op militair grondgebied. De weg er naar toe was überhaupt al de moeite waard. De weggetjes werden smaller en slechter, de dalen werden dieper, wolken omsingelde de bergtoppen, en afentoe een glimp van een waterval in de verte. Onderweg stopten we nog om even onze benen te strekken en op te warmen, het was immers wintermutsenweer. Niet veel later kwamen we aan bij het meer, waar een paar Yaks klaar stonden met vrolijk gekleurde sokken over hun horens. Een paar minuten later zat ik boven op een Yak. Yihaaa klaar voor een half rondje rond t meer! Daarna weer terug naar het hotel.
Volgende dag betijds weer op, weer terug naar Siliguri om Daisy op te halen. (Eindelijk, begon mn tijdelijke thuisbasis al te missen). Van onze Jeeps stapten we in Siliguri over op Daisy en reden we India uit.
Dat was het dan. Zomaar ineens was India met Dragoman klaar! Dat besef kreeg ik ineens toen ik op mn paspoort stempel van Nepal stond te wachten, in Nepal uiteraard.
Oh wat een mooie bijzondere reis was het geweest en wat een hoop waardevolle herinneringen heb ik er bij. Elke dag werd ik verrast door India en wat een geweldige manier van reizen, overland per truck. Gelukkig nog een klein staartje overland reizen in Nepal met mn nieuwe vrienden en inmiddels als 'derde crewlid' naast Katie en Nick.