back to basics, Odisha tribal area
23 oktober 2014 - Odisha, India
Hey!
Onderweg in de trein vanuit Puri naar Calcutta besefte ik me dat ik eigenlijk best wel heel erg achter loop met mn blog.. sorry. De cycloon die de afgelopen dagen door het land heeft geraast heeft onze sporen in de plaatsjes waar we verbleven uitgewist. Precies in de plaatsjes waar we een dag eerder verbleven was de schade het grootst. (vishakpatnam bijvoorbeeld). Het aantal doden valt gelukkig mee. Wel is er veel schade; veel elektriciteitskabels verwoest, waterschade, bomen over de wegen, daken ingestort, etc.
Goed laat ik bij het begin beginnen. Vishakhapatnam stelde niet zo veel voor. Tegen de tijd dat het donker was, kwamen we pas aan. Mn kamergenootje was heel irritant wederom weer aan het klagen over van alles en nog wat, dus ik ben als het ware maar even het hotel uitgevlucht. Samen met Phil even over straat gelopen, langs de marktkraampjes en even een snelle Dosa (soort van opgerolde Taco met aardappelcurry) naar binnen gewerkt. Onderweg ook nog even een vers geperst suikerrietdrankje gedronken, super lekker! Op de terugweg reed er nog een mini praalwagen voorbij met uit de speakers keiharde hiphop/pop muziek en een paar jochies die dr achter aan dansten en helemaal uit hun dak gingen. Was wederom weer tijd voor een festivalletje. De volgende dag vroeg op, de heuvels in! Via een paar slingerweggetjes kwamen we aan in Orisha tribal area. In dit gebied wonen een aantal Indische stammen die een geheel eigen traditionele leefstijl hebben en voornamelijk van het land leven. Deze stammen geloven dan ook meer in de natuurgoden, zon/maanstanden, etc. De komende week reisde Neera met ons mee, een lokale reisagent die veel van de omgeving en lokale stammen af weet en ook zelf uit een dorpje in Odisha komt.
Onderweg naar het eerste dorpje waar we verbleven, Goudaguda, stopte we voor de lokale 'Maandagmarkt'. Even lekker rond slenteren langs de marktkraampjes vol gedroogde vis, lokale groenten, aardewerken, sari's en sieraden. Vervolgens reden we weer verder, op naar onze accommodatie voor de komende twee nachten. De accommodatie werd gerund door de Australiër Liam, een toffe gast, voorheen werkzaam in de olie industrie. Samen met wat locals had hij een prachtige bungalow gebouwd met wat extra gastenverblijven, zodat er het zogenaamde community based tourism ontwikkeld kon worden. Een vorm van toerisme waarbij je je verdiept in de lokale cultuur, tradities, leefstijl etc en ervoor zorgt dat deze behouden blijven en niet wordt verpest door bijvoorbeeld het bouwen van hotels en westerse voorzieningen. (Heb t gestudeerd dus was zeer interessant om het in de praktijk te zien).
Anyway, de accommodatie van Liam, waar voornamelijk vrouwen uit Goudaguda werken zag er heel mooi uit. Grote houten deuren, gekleurde sari's tegen het plafond, terracotta muren en een prachtige tuin, met uitzicht op de bergen, waarachter de zon onder gaat.
s middags had ik met Tim even een rondje door t dorp gemaakt. Ze leven hier voornamelijk van t platte land en de aardewerken potten die ze bakken. Tim had ballonnen mee voor de kindertjes. Voordat we t wisten werden we omsingeld door kinderen, die dolblij waren met de ballonen.
' s avonds aten we overheerlijke geroosterde kip, pasta en tomaat met gesmolten kaas, yummy!
De volgende dag lekker gepicknikt en gehiked in de omgeving en langs de dorpjes Mali en Kondh. S avonds weer lekker gegeten, zelfs met appeltaart toe!
De volgende morgen, heeel vroeg op, 5 uur! Was weel heel mooi, fluweel paarse lucht, nog een paar twinkelende sterren en in de verte de eerste geluiden van een nieuwe dag. Langzamerhand werd het lichter en werd het leven duidelijker hoorbaar. Met Daisy reden we verder de bergen in, langs nog meer stammen en kleine dorpjes, op naar Chatikona markt. Op deze wekelijkse markt komen alle Dongria Kondh stamleden bij elkaar om te handelen. Ikzelf heb dr een mooi enkelbandje gekocht van een heeel oud vrouwtje zonder tanden.
Een huwelijksaanzoek (nee, niet van vriendjelief) wat gebabbel en wat zweetdruppels later vervolgden we onze weg richting Muniguda een ander dorpje in de bergen.
Net toen we er bijna waren en we Daisy een klein stukje verder op probeerde te parkeren, kwam Daisy vast te zitten in de modder met dr achterbanden. Ze kon geen kant meer op! Zelfs toen we met zn achten probeerden om dr uit de modder te duwen was er geen beweging in te krijgen. Dat werd dus uitgraven.. Omstebeurt half onder de truck gekropen en met alle macht probeerde we om zoveel mogelijk klei en modder weg te scheppen. Uiteraard lukte het ons uiteindelijk om Daisy voor uit te rijden, naar een veilig plekje.
Goed, de reden voor een bezoek aan dit kleine plaatsje was de stichting New Hope Charitable Trust.Met steun van Dragoman is er een ziekenhuis gebouwd voor Lepraslachtoffers en een tehuis voor wezen en minder validen. Zonder deze foundation zouden deze mensen geen bestaan hebben of in ieder geval een heel zwaar bestaan hebben.
Het was best wel shockerend hoe t ziekenhuis dr uit zag, zó basic! Niks geen airconditioning en aparte kamertjes, gewoon een grote zaal met simpele bedjes, een apart kamertje voor de consults en een operatiekamer waar twee patiënten tegelijkertijd worden geopereerd. De doktoren voor deze operaties (amputaties van armen, benen) moeten 'besteld' worden. Toch knap hoe ze met zo weinig geld toch alles voor elkaar kunnen krijgen.In al die jaren is er geen één operatie mislukt. Vervolgens brachten we een bezoek naar het weeshuis en de plek waar alle leprapatiënten, minder validen en weeskinderen wonen. De weeskinderen en minder validen hadden kleine boeketjes voor ons gemaakt en zongen liedjes voor ons. Daarna lieten ze ons hun kamertjes zien, voorzien van stapelbedden en kleine hoekjes waar ze hun spulletjes bewaarden. Een van de Leprapatiënten met wie ik een praatje had gemaakt had nog maar één been een halve arm en een hand met drie vingers. Hij keek alsof hij de meest gelukkige man op aarde was, met een glimlach van oor tot oor. Zo mooi om te zien!
De volgende dag reden we verder, naar het plaatsje genaamd Taptapani. Omdat de wegen door de jungle-achtige bergen zo slecht zijn, kwamen we pas in het donker aan in het plaatsje. We verbleven in een slecht onderhouden houten huisje, met schimmel in de badkamer en een gat in de vloer van ons balkonnetje. Ach ja, weer eens wat anders dan luxe strandresorts en stadsvilla's. S avonds waren we uitgenodigd om wat whisky te komen drinken op de kamer van wat Indische jongelui die toevallig ook op reis waren. Daar zeggen Kate, Nick, Tim en ik natuurlijk geen nee tegen. Heel bont hebben we t echter niet gemaakt, een hele dag reizen maakt je al gauw moe. De volgende morgen gingen we naar de warmwaterbronnen, Tirupati staat er bekend om. Omdat een natuurlijke warmwaterbron nogal iets magisch is werd er een tempel gebouwd rond deze bron. De locals gebruiken de bron voor hun dagelijks badritueel en spugen en roggelen vrolijk rond in t kleine badje. Ik bedankte dus maar even voor een warm bad s morgens in de vroegte. Het tempeltje was overigens voorzien van zeer erotische beelden, a la Kamasutra, niet echt wat ik had verwacht te zien zo vroeg in de morgen.
Daarna reden we verder met Daisy, de Odisha Bergen uit, op naar Puri.
Wordt vervolgd (en ja ik ben nu in Gangtok en loop heel erg achter met mn blog. Deze reis is te mooi!)
Big love, Jo
Onderweg in de trein vanuit Puri naar Calcutta besefte ik me dat ik eigenlijk best wel heel erg achter loop met mn blog.. sorry. De cycloon die de afgelopen dagen door het land heeft geraast heeft onze sporen in de plaatsjes waar we verbleven uitgewist. Precies in de plaatsjes waar we een dag eerder verbleven was de schade het grootst. (vishakpatnam bijvoorbeeld). Het aantal doden valt gelukkig mee. Wel is er veel schade; veel elektriciteitskabels verwoest, waterschade, bomen over de wegen, daken ingestort, etc.
Goed laat ik bij het begin beginnen. Vishakhapatnam stelde niet zo veel voor. Tegen de tijd dat het donker was, kwamen we pas aan. Mn kamergenootje was heel irritant wederom weer aan het klagen over van alles en nog wat, dus ik ben als het ware maar even het hotel uitgevlucht. Samen met Phil even over straat gelopen, langs de marktkraampjes en even een snelle Dosa (soort van opgerolde Taco met aardappelcurry) naar binnen gewerkt. Onderweg ook nog even een vers geperst suikerrietdrankje gedronken, super lekker! Op de terugweg reed er nog een mini praalwagen voorbij met uit de speakers keiharde hiphop/pop muziek en een paar jochies die dr achter aan dansten en helemaal uit hun dak gingen. Was wederom weer tijd voor een festivalletje. De volgende dag vroeg op, de heuvels in! Via een paar slingerweggetjes kwamen we aan in Orisha tribal area. In dit gebied wonen een aantal Indische stammen die een geheel eigen traditionele leefstijl hebben en voornamelijk van het land leven. Deze stammen geloven dan ook meer in de natuurgoden, zon/maanstanden, etc. De komende week reisde Neera met ons mee, een lokale reisagent die veel van de omgeving en lokale stammen af weet en ook zelf uit een dorpje in Odisha komt.
Onderweg naar het eerste dorpje waar we verbleven, Goudaguda, stopte we voor de lokale 'Maandagmarkt'. Even lekker rond slenteren langs de marktkraampjes vol gedroogde vis, lokale groenten, aardewerken, sari's en sieraden. Vervolgens reden we weer verder, op naar onze accommodatie voor de komende twee nachten. De accommodatie werd gerund door de Australiër Liam, een toffe gast, voorheen werkzaam in de olie industrie. Samen met wat locals had hij een prachtige bungalow gebouwd met wat extra gastenverblijven, zodat er het zogenaamde community based tourism ontwikkeld kon worden. Een vorm van toerisme waarbij je je verdiept in de lokale cultuur, tradities, leefstijl etc en ervoor zorgt dat deze behouden blijven en niet wordt verpest door bijvoorbeeld het bouwen van hotels en westerse voorzieningen. (Heb t gestudeerd dus was zeer interessant om het in de praktijk te zien).
Anyway, de accommodatie van Liam, waar voornamelijk vrouwen uit Goudaguda werken zag er heel mooi uit. Grote houten deuren, gekleurde sari's tegen het plafond, terracotta muren en een prachtige tuin, met uitzicht op de bergen, waarachter de zon onder gaat.
s middags had ik met Tim even een rondje door t dorp gemaakt. Ze leven hier voornamelijk van t platte land en de aardewerken potten die ze bakken. Tim had ballonnen mee voor de kindertjes. Voordat we t wisten werden we omsingeld door kinderen, die dolblij waren met de ballonen.
' s avonds aten we overheerlijke geroosterde kip, pasta en tomaat met gesmolten kaas, yummy!
De volgende dag lekker gepicknikt en gehiked in de omgeving en langs de dorpjes Mali en Kondh. S avonds weer lekker gegeten, zelfs met appeltaart toe!
De volgende morgen, heeel vroeg op, 5 uur! Was weel heel mooi, fluweel paarse lucht, nog een paar twinkelende sterren en in de verte de eerste geluiden van een nieuwe dag. Langzamerhand werd het lichter en werd het leven duidelijker hoorbaar. Met Daisy reden we verder de bergen in, langs nog meer stammen en kleine dorpjes, op naar Chatikona markt. Op deze wekelijkse markt komen alle Dongria Kondh stamleden bij elkaar om te handelen. Ikzelf heb dr een mooi enkelbandje gekocht van een heeel oud vrouwtje zonder tanden.
Een huwelijksaanzoek (nee, niet van vriendjelief) wat gebabbel en wat zweetdruppels later vervolgden we onze weg richting Muniguda een ander dorpje in de bergen.
Net toen we er bijna waren en we Daisy een klein stukje verder op probeerde te parkeren, kwam Daisy vast te zitten in de modder met dr achterbanden. Ze kon geen kant meer op! Zelfs toen we met zn achten probeerden om dr uit de modder te duwen was er geen beweging in te krijgen. Dat werd dus uitgraven.. Omstebeurt half onder de truck gekropen en met alle macht probeerde we om zoveel mogelijk klei en modder weg te scheppen. Uiteraard lukte het ons uiteindelijk om Daisy voor uit te rijden, naar een veilig plekje.
Goed, de reden voor een bezoek aan dit kleine plaatsje was de stichting New Hope Charitable Trust.Met steun van Dragoman is er een ziekenhuis gebouwd voor Lepraslachtoffers en een tehuis voor wezen en minder validen. Zonder deze foundation zouden deze mensen geen bestaan hebben of in ieder geval een heel zwaar bestaan hebben.
Het was best wel shockerend hoe t ziekenhuis dr uit zag, zó basic! Niks geen airconditioning en aparte kamertjes, gewoon een grote zaal met simpele bedjes, een apart kamertje voor de consults en een operatiekamer waar twee patiënten tegelijkertijd worden geopereerd. De doktoren voor deze operaties (amputaties van armen, benen) moeten 'besteld' worden. Toch knap hoe ze met zo weinig geld toch alles voor elkaar kunnen krijgen.In al die jaren is er geen één operatie mislukt. Vervolgens brachten we een bezoek naar het weeshuis en de plek waar alle leprapatiënten, minder validen en weeskinderen wonen. De weeskinderen en minder validen hadden kleine boeketjes voor ons gemaakt en zongen liedjes voor ons. Daarna lieten ze ons hun kamertjes zien, voorzien van stapelbedden en kleine hoekjes waar ze hun spulletjes bewaarden. Een van de Leprapatiënten met wie ik een praatje had gemaakt had nog maar één been een halve arm en een hand met drie vingers. Hij keek alsof hij de meest gelukkige man op aarde was, met een glimlach van oor tot oor. Zo mooi om te zien!
De volgende dag reden we verder, naar het plaatsje genaamd Taptapani. Omdat de wegen door de jungle-achtige bergen zo slecht zijn, kwamen we pas in het donker aan in het plaatsje. We verbleven in een slecht onderhouden houten huisje, met schimmel in de badkamer en een gat in de vloer van ons balkonnetje. Ach ja, weer eens wat anders dan luxe strandresorts en stadsvilla's. S avonds waren we uitgenodigd om wat whisky te komen drinken op de kamer van wat Indische jongelui die toevallig ook op reis waren. Daar zeggen Kate, Nick, Tim en ik natuurlijk geen nee tegen. Heel bont hebben we t echter niet gemaakt, een hele dag reizen maakt je al gauw moe. De volgende morgen gingen we naar de warmwaterbronnen, Tirupati staat er bekend om. Omdat een natuurlijke warmwaterbron nogal iets magisch is werd er een tempel gebouwd rond deze bron. De locals gebruiken de bron voor hun dagelijks badritueel en spugen en roggelen vrolijk rond in t kleine badje. Ik bedankte dus maar even voor een warm bad s morgens in de vroegte. Het tempeltje was overigens voorzien van zeer erotische beelden, a la Kamasutra, niet echt wat ik had verwacht te zien zo vroeg in de morgen.
Daarna reden we verder met Daisy, de Odisha Bergen uit, op naar Puri.
Wordt vervolgd (en ja ik ben nu in Gangtok en loop heel erg achter met mn blog. Deze reis is te mooi!)
Big love, Jo
Goed bezig!!!